کانال نخاعیدانستنی‌ها

تنگی کانال نخاعی در جوانان

درد مزمن پشت یک مشکل بزرگ برای میلیون‌ها نفر از افراد بزرگسال است. در حال حاضر تخمین زده می‌شود که حدود 75 درصد از همه افراد یک دوره درد پشت مقاوم را در زندگی خود تجربه خواهند کرد، 1 تا 2 درصد از فشار شدید ریشه عصب رنج می‌برند و 3 تا 5 درصد افراد مبتلا به فتق دیسک می‌شوند. تنگی کانال نخاعی (Spinal stenosis) نیز از عواملی است که در ایجاد درد پشت مداخله می‌کند. تنگی کانال نخاعی یک اختلال است که در اثر تنگ شدن کانال یا مجرای نخاعی ایجاد می‌شود، کانالی که اعصاب از آن عبور می‌کنند و از بالا تا پایین در مرکز پشت بدن کشیده شده است. از آنجایی که تنگی کانال نخاع، ناشی از تراکم فشار اضافی بر روی نخاع و اعصاب پشت است، معمولا باعث کمر درد، سیاتیک و سایر مشکلات عصبی می‌شود. در اکثر افراد علائم تنگی نخاع در ناحیه کمری پشت و گردن ظاهر می‌شود، اما بعضی دیگر از افراد نشانه قابل توجهی از این مشکل تجربه نمی‌کنند. تنگی کانال نخاع، همچنین ممکن است به علت آسیب‌دیدگی اعصابی که به بخش پایینی بدن متصل هستند منجر به مشکلات مربوط به کنترل مثانه یا روده بشود. اگر‌چه درمان‌های معمول برای تنگی کانال نخاع، شامل مصرف دارو برای کاهش التهاب یا درد خفیف (و گاهی اوقات در موارد شدید جراحی ستون فقرات) است، اما درمان‌های طبیعی از قبیل ورزش، کشش، فیزیوتراپی و استفاده از روش‌های گرما یا یخ در منطقه دردناک نیز می‌تواند بسیار موثر باشد.

ستون مهره‌ها ستونی از 26 استخوان کوچک در پشت ماست که ما را قادر می‌سازد مستقیم بایستیم، راه برویم، اشیا را بلند کنیم و خم شویم. تنگی کانال نخاعی، اغلب در اثر فرسایش و سایشی که به دلیل بالا رفتن سن است ایجاد می‌شود و بخشی از بیماری دیسک دیژنراتیو که باعث ضعف استخوان‌ها و اسیب‌دیدگی غضروف‌های ستون مهره‌ها می‌شود، می‌باشد. اگر‌چه معمولا افراد مسن بیشتر به تنگی کانال نخاع مبتلا می‌شوند، افراد میانسال نیز ممکن است این وضعیت را تجربه کنند. درصد کوچکی از افراد جوان نیز به صورت وراثتی با تنگی کانال نخاع متولد شده‌اند که باعث ایجاد محدودیت در تحرک آن‌ها می‌شود.

دلایل ایجاد تنگی کانال نخاعی در جوانان

عبارت تنگی کانال (Stenosis) به‌معنای تنگ‌شدن غیر طبیعی یک مجرا در بدن است. در مورد تنگی کانال نخاعی،تنگ شدن در کانال استخوانی‌‌ای که اعصاب نخاعی درآن قرار‌دارند اتفاق می‌افتد. افراد سالمند (معمولا 50 سال و بالاتر) با ضعف مفاصل و رباط ‌های پشت، و فرسودگی دیژنراتیو غضروف‌، اکثرا به تنگی کانال نخاع مبتلا می‌شوند. بعضی تحقیقات نشان داده که سالمندانی که به تنگی کانال نخاع دیژنراتیو در ناحیه کمری ستون مهره‌ها مبتلا هستند، در حدود 13 درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. بعضی از اختلالات رایج که می‌توانند باعث تنگی کانال نخاع شوند و یا همزمان با این عارضه رخ‌می‌دهند عبارتند از:آرتروز یا بیماری مفصلی دژنراتیو، آرتریت ‌‌‌روماتوئید یا روماتیسم مفصلی، درد عصب سیاتیک، آسیب‌های ستون فقرات یا تومورها و بیماری‌های ژنتیکی که بر استخوان‌های پشت تاثیر می‌گذارند(بیماری پاژه استخوان). تنگی کانال نخاع می‌تواند قسمت‌های مختلفی از ستون فقرات را درگیر کند. این مشکل هنگامی که در قسمت پایینی ستون مهره‌ها ایجاد شود، تنگی کانال نخاع کمری نامیده‌ می‌شود، در حالی که تنگی کانل در گردن، تنگی نخاع گردنی نامیده می‌شود.

تشخیص تنگی کانال نخاعی در جوانان

تشخیص این عارضه می‌تواند کار خیلی سختی باشد، زیرا علائم آن ممکن است که در اثر عوارض دیگری غیر از تنگی کانال نخاعی نیز به وجود آمده باشد. معمولاً افرادی که دچار تنگی کانال نخاعی شده باشند، سابقه مشکلات کمر نداشته و اخیراً دچار مصدومیتی از این ناحیه نشده‌اند. اولین علائم بروز تنگی کانال نخاعی را اغلب می‌توان در مشکلات و ناراحتی پاها مشاهده کرد.

در بعضی از موارد ممکن است برای تعیین علت تنگی کانال نخاعی از آزمایش‌های عکسبرداری مخصوصی از قبیل ام آر آی یا سی تی اسکن استفاده شود. این آزمایش‌ها و سایر روش‌های عکسبرداری می‌تواند تصاویری حاوی جزئیات کامل استخوان‌ها و بافت‌های نرم ستون فقرات تولید کند که به تشخیص این عارضه کمک زیادی می‌نماید.

درمان تنگی کانال نخاعی جوانان

درمان غیر جراحی

گزینه های درمانی غیر جراحی بر روی بازگرداندن عملکرد و کاهش درد تمرکز دارند. اگرچه روش های غیر جراحی باریک شدگی کانال نخاعی را بهبود نمی بخشند، بسیاری از افراد می گویند این درمان ها به تسکین دردشان کمک کرده است.

فیزیوتراپی

ورزش های کششی، ماساژ و تقویت عضلات کمری و شکمی غالبا به مدیریت علائم کمک می کند.

کشش کمری

اگرچه این کار ممکن است در برخی بیماران مفید باشد، اما نتایج کشش بسیار محدود است. هیچ اثبات علمی مبنی بر مفید بودن آن وجود ندارد.

داروهای ضد التهابی

به علت اینکه درد ناشی از فشار بر روی عصب نخاعی ایجاد می شود، کاهش التهاب (تورم) اطراف عصب ممکن است درد را تسکین دهد. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در آغاز تکسین درد را فراهم می آورند. وقتی این داروها برای ۵ تا ۱۰ روز مورد استفاده قرار بگیرند، این داروها می توانند اثر ضد التهابی نیز داشته باشند. بیشتر افراد با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نیاز به نسخه مثل آسپرین و ایبوپروفن آشنا هستند. این داروها چه با نسخه و چه بدون نسخه باید با دقت مصرف شوند. این بیماری ها می توانند منجر به التهاب معده یا زخم معده شوند. اگر هنگام استفاده از داروهای ضد التهاب دچار رفلاکس اسید یا درد شکم شدید شدید، حتما با پزشک خود مشورت کنید.

تزریق استروئید (کورتون)

کورتیزون یک داروی ضد التهابی قوی است. تزریق کورتیزون در اطراف اعصاب یا در فضای اپی دورال می تواند تورم و هم چنین درد را کاهش دهد. این داروها همچنین بی حسی پا را کاهش می دهند (اما ضعف را خیر). بیماران نباید بیشتر از سه تزریق کورتون در یک سال دریافت کنند.

طب سوزنی

طب سوزنی می تواند در درمان برخی از درد های ناشی از تنگی کانال نخاعی کمری که شدید نیست کمک کننده باشد. با این که این درمان می تواند بسیار ایمن و با نتایج موفقیت آمیز بلند مدت باشد، اما این درمان به طور علمی ثابت نشده است.

دستکاری کایروپرکتیک

دستکاری کایروپرکتیک عموما ایمن بوده و می تواند به بخشی از درد ناشی از تنگی کانال نخاعی کمری کمک کند. در بیماران دارای پوکی استخوان یا فتق دیسک باید با مراقبت برخورد نمود. دستکاری ستون فقرات در این موارد می تواند به بدتر شدن علائم و یا ایجاد آسیب های دیگر منجر شود.

درمان جراحی تنگی کانال نخاعی

جراحی برای تنگی کانال نخاعی کمری معمولا برای بیمارانی انجام می شود که به دلیل درد و ضعف کیفیت زندگی پایینی دارند. بیماران ممکن است از مشکل در راه رفتن برای زمان های طولانی شکایت داشته باشند. این اتفاق غالبا دلیلی است که بیماران جراحی را در نظر می گیرند. دو گزینه جراحی اصلی برای درمان کانال نخاعی کمری وجود دارد: لامینکتومی و ادغام مهره ای. هر دو گزینه منجر به کاهش درد فوق العاده ای می شوند. درباره مزایا و معایب این روش ها با پزشک خود صحبت کنید.

لامینکتومی

این روش شامل برداشتن استخوان، خار استخوانی و رباط های وارد کننده فشار به عصب می باشد. این روش ممکن است “برداشتن فشار” نیز نامیده شود. لامینکتومی ممکن است به صورت جراحی باز انجام شده که در آن پزشک از یک برش بزرگ و منفرد برای دسترسی به نخاع استفاده می کند. این جراحی می تواند با استفاده از روش غیر تهاجمی نیز انجام شود که در آن برش های متعدد کوچک ایجاد می شود. پزشک با شما در مورد گزینه صحیح صحبت خواهد کرد.